Afzien en genieten

Goeiemorgen! We hebben (voorlopig) Chili achter ons gelaten en zijn eergisteren Argentinië binnengekomen. We hebben op een bijzonder memorabele manier afscheid genomen van Chili, namelijk door de 4-daagse trektocht door nationaal park Torres del Paine.

We hadden in onze vorige blog al gezegd dat we de W-trekking wilden doen, een 4-5-daagse wandeling in de vorm van een W, waarbij je zelf je tent, slaapzak, eten etc. meeneemt. Aangezien we zelf geen kampeerspullen hadden meegenomen, hebben we alles gehuurd bij het outdoorcentrum dat bij ons hostel hoorde. Tassen vol, en wij vol goede moed, gingen we op weg naar het park. Na 2 uur door een, in onze ogen, typisch Patagonisch landschap, kregen we uitzicht op de ´Torres del Paine´, supergrote, hoge, vrijwel verticale bergen, omringd door sneeuw. In de wat zachtere heuvels eromheen liepen honderden guanaca´s (een soort lama´s), en we hebben ook een vos, flamingo´s en een ñandú (soort struisvogel) gezien. Een catamarantochtje over het meer, met perfect uitzicht, later, konden we beginnen aan de eerste etappe van de tocht. In iets meer dan 4 uur liepen we door verbrand bos, bergen, langs een azuurblauwe lagune, over steile rotsen (berggeitstyle, uhu) en over schattige bergstroompjes. Uiteindelijk bereikten we onze camping, vlakbij een enorme gletsjer en onder een enorme berg. Tent opgezet en samen met onderweg opgedane vrienden genoten van de zon, het uitzicht en de condors die boven ons vlogen.
Dag twee begon met een uitstapje zonder bepakking naar de gletsjer, die van dichtbij nog imposanter was. Wat een enorme massa ijs, met kleuren variërend van wit tot diepblauw. Daarna onze tent gepakt en met bepakking dezelfde weg die we gisteren heen kwamen, teruggelopen. Ons doel was een camping te bereiken die eigenlijk gesloten was, maar waar je toch mocht staan als je na 7 uur ´s avonds aankwam. En dat kwamen we. De combinatie van de hitte (we hadden uitzonderlijk goed weer voor dit deel van Chili, normaal regent en waait het hier altijd), de hoogteverschillen en de afstand, hebben we de laatste 2 uur puur op wilskracht gelopen. En toch nog kunnen genieten van het mooie uitzicht! Tent opgezet bij het kamp en opeens hoorden we onweer, redelijk dichtbij. Aangezien er geen schuilplaats was, maar letterlijk een open plek in het bos, vroegen we aan een parkwachter na wat het geluid was. ´Lawines´ luidde het antwoord...en ja hoor, de volgende ochtend liepen we een stuk de vallei in, en we hebben in een uur tijd wel 8 lawines gezien, die van de top richting een gletsjer vielen. Bizar!
De rest van de dag hebben we het rustig aan gedaan, omdat de vorige etappe te veel van het goede was. In een rustig tempo naar het volgende kamp gelopen, daar de tent opgezet en uitgerust. Helaas begon het tegen het einde van de middag te regenen, en het hield niet meer op. Toen we naar bed gingen, bleek een deel van onze tent al nat te zijn en gedurende de nacht bleek onze tent definitief niet waterproof. We besloten om direct door te lopen naar het eindpunt die dag, in plaats van een extra dag te gebruiken om de laatste vallei in te lopen. Achteraf geen onverstandige beslissing, een vriend van ons die wel omhoog was gelopen, vertelde dat er door de laaghangende en dichte bewolking niets te zien was daar. Onderweg kwamen we meerdere bergstroompjes tegen, die door de regen waren veranderd in woest stromende wildwaterrivieren. We moesten ze oversteken (teruggaan was geen optie), maar eng was dat wel. En het bezorgde ons door- en doornatte voeten. We kwamen doorweekt, maar toch relatief fris en fit bij de bus die ons terugbracht naar Puerto Natales, en twee vrienden van ons bleken ook een dag eerder teruggekomen te zijn, omdat ook zij last hadden van zowel natte bepakking als fysieke ongemakken. Het klinkt misschien als een verschrikkelijke tocht, maar het was het dubbel en dwars waard. Het uitzicht, het idee dat je toch 55 km. hebt gelopen met bepakking door de bergen en woeste rivieren bent overgestoken: geweldig.
Na een rustdagje in Puerto Natales, sloten we Chili af met onze opgedane vrienden die dezelfde trekking hadden gedaan met een geweldige maaltijd in een parilla-restaurant. Lees: vuur en vlees. Aangezien lam de specialiteit is van Patagonië, hebben we ons tegoed gedaan aan verukkelijk bereid lam, we hebben nog nooit zo´n lekker stuk vlees gehad.

De volgende ochtend op doorreis naar Argentinië. De douaneprocedure was enigszins vreemd: eerst kregen we een uitreisstempel van Chili nadat we daar met de hele bus in de rij voor hadden gestaan, maar bij de volgende grenspost moesten we onze paspoorten afgeven aan de buschauffeur, die ons 10 minuten later een doos paspoorten teruggaf waar je je eigen paspoort uit moest vissen.. Achja, er stond een visumstempel van Argentinië in, dus het klopte. We kwamen aan in El Calafate, een stad die we alleen bezoeken om de snelst bewegende gletsjer ter wereld te kunnen bezoeken: Perito Moreno. We hebben een dagtour gedaan, wat eigenlijk neerkomt op busvervoer heen en terug en iemand die onderweg wat nutteloze maar leuke feitjes vertelt over de omgeving. De gletsjer was waar het om ging: we hebben bijna 4 uur voor de gletsjer gestaan (die 5 km. breed is, 60 meter hoog en 16 km. lang) en het kon niet beter. Eerst zagen we alleen de gletsjer, op een gegeven moment ga je het kraken van het ijs horen (en dat gaat hard, net onweersklappen) en tegen het Nederlandse gezegde ´Krakend ijs breekt niet´ in, brak dit ijs wel degelijk. Aanvankelijk zagen we kleine brokken ijs vallen die met donderend geweld het water in vielen, maar al snel werden het grotere brokken. Het hoogtepunt was tegen het eind, toen we een stuk ijs van zeker 2 a 3 grachtenpanden op elkaar gestapeld af zagen breken en met verschrikkelijk veel geweld tewater zagen gaan. Dit is zo ongelooflijk bijzonder, met geen woorden of foto´s te beschrijven. Wat trouwens nog leuk is: na 4 uur staan, zagen we op sommige plekken echt dat de gletsjer naar voren was gekomen. Gemiddeld beweegt hij 2 meter per dag in het midden, en 40 cm. vooraan. Een voorrecht dat we dit hebben mogen zien.

Op dit moment wachten we op onze volgende bus, die ons van El Calafate naar Puerto Madryn brengt. Dt is een ritje van ongeveer 24 uur, dus een comfortabele nacht zal het niet worden, maar het is het straks vast waard: bij Puerto Madryn laten orka´s zich gedurende dit deel van het jaar soms aanspoelen op het strand om zo nietsvermoedende zeeleeuwen te grijpen. Hopen dat we dat mee mogen maken! Adios!