Zon, Zout & Ziekte

Goedemiddag Nederland! Hoewel we stiekem al in Chili zijn, bij deze nog een reisverslag uit Bolivia!

Zoals in ons vorige verslag al aangegeven, hebben we onze laatste dag in Argentinië een auto gehuurd, waarmee we de bergen in zijn gereden. De snelweg nummer 9 is de meest directe route naar Jujuy, waar de kleurrijke ´Quebrada de Humahuaca´ begint. Je moet je hier alleen niet te veel voorstellen bij snelweg: een miniweggetje, dat zich langs groene bergen (en dalen) een weg klimt richting het noorden. Alleen Rick heeft gereden, aangezien het rijbewijs van Eline in Montevideo is verdwenen, maar op dit kronkelige bergweggetje was dat maar goed ook, Eline stond doodsangsten uit! Maar, toegegeven, het was een prachtige omgeving, met mooie uitzichten die alleen maar beter werden naarmate we noordelijker kwamen. De Quebrada is een bergketen met letterlijk allerlei kleuren in de rotsen: van roomwit, tot dieprood en mosgroen. We kregen de smaak van de Andes te pakken in de kleine bergdorpjes hier, waar vooral veel Quechua (oorspronkelijke bewoners, verwant aan de Inca´s) wonen. Onderweg vielen ook de vele wegaltaren op ter ere van Gauchito Gil, een soort Robin Hood-achtig figuur die geluk zou brengen op de weg - mits je hem eert met een geschenk of een toeter naar het altaar. Om de paar kilometer zag je wel weer een paar rode doeken wapperen, rond een altaar, erg bijzonder.

Diezelfde avond vertrokken we met een nachtbus richting de grens. We hebben grotendeels dezelfde route afgelegd met de bus, als overdag met onze huurauto, maar dan een stuk verder. Rond half 7 kwamen we aan in La Quiaca, een dorp dat op de grens met Bolivia ligt. De grens zelf steek je lopend over, om aan de andere kant in het Boliviaanse dorp Villazon een bus te pakken die je verder brengt. Onze bestemming was Tupiza, maar al snel bleek dat we daar niet konden komen. We spraken 2 Britse meiden, die de avond ervoor in een bus die richting op zaten, maar al snel werden bekogeld met stenen en vuurwerk door mensen die de weg blokkeerden. Hoe lang deze blokkade zou duren, was niet bekend...gelukkig vonden we al snel een groep van 8 backpackers met wie we een taxi deelden naar Tupiza; de taxi zou secundaire wegen nemen om zo de blokkade te ontwijken. Dat hebben we geweten. Als sardines in een blikje schudden we in de auto op de zandweggetjes, akkers, drooggevallen rivierbeddingen en zelfs over een landingsbaan van een vliegveld in aanbouw. Een bijzondere ervaring!

Tupiza is een mooi en authentiek dorp dat in een mooie vallei ligt, qua omringende bergen redelijk gelijk aan de bergen van de Quebrada de Humahuaca. We hebben er 2 dagen rustig aan gedaan om aan de hoogte te wennen (2950 meter, en ja, dat merk je aan alles). We merkten dat we hier echt een attractie zijn met onze blauwe ogen en blonde haren: van Eline werden zelfs foto´s gemaakt door een Colombiaanse jongen die bij een passerend circus hoorde. Bolivia maakt hier een enorm goede indruk op ons, de mensen zijn allemaal enorm aardig en behulpzaam, en de eenvoud van het leven is zo anders dan wat we gewend zijn.

Vanaf Tupiza gingen we op een vierdaagse jeeptour naar de Salar de Uyuni, ´s werelds grootste zoutvlakte (ongeveer 1/3e van de oppervlakte van Nederland). De eerste dag werd Eline ziek, waarschijnlijk door een combinatie van verkeerd eten en de extreme hoogtes en slingerende bergweggetjes. Het was een kleine domper op de eerste etappe, maar alsnog: wat zagen we een mooie dingen! Het eerste deel van de rit ging langs enkele locaties uit het laatste deel van het leven van Butch Cassidy (later verfilmd in´Butch Cassidy and the Sundance Kid´), we hebben een ghosttown gezien (een verlaten mijndorp, waar vele oorspronkelijke bewoners van de regio door de Spanjaarden werden uitgebuit en onder vreselijke omstandigheden de mijnen in werden gedwongen), heel veel llama´s en mooie lagunes met flamingo´s. Elke maaltijd werd voor ons bereid door een kok, die ook in onze jeep meereisde en verschrikkelijke Boliviaanse muziek ophad staan. Na vier dagen konden we de deuntjes dromen en moeiteloos meezingen (Así, así, así mi amor!)...Verder deelden we onze auto met de 2 Britse meiden die we op de grens hadden ontmoet, Lydia en Ellie, en daar hadden we geluk mee: we hebben het erg gezellig gehad met ze!
Op dag 2 zagen we weer mooie bergen, valleien, vlaktes, woestijnen, veel llama´s, vicuña´s, geisers en we hebben zelfs gedobberd in een thermaal bad(je). Dat was na de extreem koude nacht niet onwelkom; het vriest hier op de Altiplano elke nacht, en dat is geen pretje als je slaapt in een huisje zonder isolatie, warm water of elekriciteit. Maar dus weer heerlijk opgewarmd in het bad, op één van de hoogste plekken van deze tour (bijna 5000 meter). Als afsluiter van de dag bezochten we de Laguna Colorada, een dieprood meer dat gekleurd is door de vele mineralen die erin zitten. Onze accomodatie was grofweg hetzelfde als de vorige nacht: kaal, koud maar toch relatief comfortabel.
Op de derde dag hebben we vooral veel lagunes gezien, weer met veel flamingo´s erin, een een actieve vulkaan (de rookwolk die eruit kwam zag er enigszins onheilspellend uit). Helaas kreeg halverwege de dag Rick last van de hoogte, en een paar uur verder had hij zelfs koorts. De rest van de rit was daarom niet erg aangenaam, en tegen de tijd dat we bij onze overnachtingsplek waren aangekomen, was de koorts zelfs zo hoog (tegen 40 graden) dat we besloten dat we naar een dokter wilden. Enige probleem: de dichtstbijzijnde dokter zat op 3 uur rijden, het was al donker en eigenlijk moesten Lydia en Ellie dan ook mee, waardoor ze het eigenlijke doel van de reis, namelijk de zoutvlakte, zouden missen. Een noodoplossing was dat de 2 meiden in een andere jeep zouden gaan, en dat wij met de chauffeur en alle bagage naar Uyuni zouden rijden, om naar het ziekenhuis aldaar te gaan. Na 20 minuten rijden lag er echter zoveel water op de zoutvlakte, dat onze chauffeur het niet aandurfde om daar, zonder goed zicht en zonder andere auto´s die ons eventueel zouden kunnen helpen, door te rijden. We zijn dus weer teruggegaan, Rick werd door een verpleegster uit het dorp met ferme hand ingesmeerd met warme vaseline om de koorts te verdrijven (ze bood ook aan om een soort acupunctuur toe te passen, maar dat aanbod hebben we toch maar vriendelijk afgeslagen) en gelukkig ging het na een nachtje slaap beter.
De nacht was erg kort, want we stonden om 5 uur op om de zonsopgang op de zoutvlakte mee te kunnen maken. Ook hebben we op de Salar ontbeten, en heel veel foto´s gemaakt; door de uitgestrektheid van het witte zout, vervalt de diepte in foto´s waardoor hele grappige foto´s kunt maken. Onze auto, die toch al niet in de beste staat was, kreeg echter steeds meer last van allerlei mankementen en na het verwisselen van een wiel, het aanduwen van de auto in de hoop dat hij toch nog startte, het verwisselen van accu´s en nog veel meer gepruts onder de motorkap, hadden we geen vertrouwen meer in de jeep. De laatste 15 kilometer hebben we dan ook in een andere jeep afgelegd; onze chauffeur had een oude collega van hem gebeld en gevraagd ons met diens jeep op te halen. Ondanks de ziekte en de vele stops met de auto vanwege autopech (Eurocross zou ook in Zuid Amerika een vestiging moeten beginnen), was de rit meer dan de moeite waard; we hebben er enorm van genoten en voelden ons dikwijls deelnemers aan de Dakarrally!

In Uyuni zelf is weinig te doen. Toch hebben we er 2 volle dagen gezeten; 1 dag om bij te komen van de tour en ziekte, en een andere dag om het vervolg van onze reis te bepalen. Ministeries en reisgidsen waarschuwen voor criminaliteit en gevaarlijke bussen, we hebben nare verhalen gehoord van medereizigers, en dat in combinatie met de beroving in Uruguay, maakte dat we ons niet prettig voelden bij reizen in Bolivia, Peru en de grensstreken. We hebben daarom, na heel lang wikken en wegen, besloten om voor de veilige optie te gaan en terug te gaan naar Chili. We hebben noord Chili nog niet gezien en zijn er wel erg benieuwd naar, dus reizen we daardoor noordwaarts richting Peru, om Machu Picchu te bezoeken, en daarna vanaf Lima naar Cuba te vliegen. Ondertussen zijn we ook weer terug in Chili, en we voelen ons hier weer helemaal thuis! We genieten verder, gaan richting de kust (en de zon) en houden jullie op de hoogte!