Natuurschoon in Argentinië

Na een tussenstop in Montevideo was het tijd om richting de laatste bestemming binnen Uruguay te gaan: Salto. Deze stad is gelegen aan de westelijke grens van Uruguay, waar de gelijknamige rivier de natuurlijke barrière vormt ten opzichte van Argentinië. In deze omgeving zijn veel natuurlijke thermen te vinden en daar hebben wij dan ook gebruik van gemaakt.

De keuze was voor ons gevallen op de Termas San Nicanor, welke werden omschreven als erg rustig en afgelegen. Dat bleek zeker waar, de termen bevonden zich ver van de openbare weg af, midden in de natuur. Het complex zelf bestond uit een aantal verblijven met een restaurant, verbonden met de thermen door een landweggetje. We hebben hier heerlijk ontspannen en zijn goed tot rust gekomen. De baden zelf vielen wat tegen, het bleken er slechts twee te zijn, waarbij er één buiten gebruik was (er stond een klein laagje water in, waar notabene een bescheiden slangetje in zat). Daarnaast was de noodzaak voor warm water, met een buitentemperatuur van zo´n dertig graden en een heerlijk zonnetje, niet erg groot. Het mocht de pret niet drukken.
Hierna was het tijd voor afscheid van Uruguay. Dit namen wij door met een boot de rivier Uruguay over te steken vanuit Salto zelf. De tocht nam een klein kwartiertje in beslag en bracht ons naar Corrientes aan de Argentijnse kant van de rivier. De douane bleek een redelijke farce, aan beide kanten bleek het niet nodig om de inhoud van onze tassen te controleren. Aangekomen bij de busterminal in Corrientes hadden we mazzel met onze aansluiting, we konden gelijk de bus in voor een ritje van ongeveer 4 uur naar Mercedes. Vanuit deze plaats wilden we een bezoek brengen aan nationaal park Esteros del Ibera, een moerasachtiggebied enkel toegankelijk per boot. Helaas viel deze trip in het water door onze planning. We wilden de tour per boot namelijk op zondag doen, omdat we daarna door moesten naar de Iguazu watervallen (we hadden hier een hostel geboekt, omdat het later in de week onmogelijk was ivm Paasdrukte). Echter in het slaperige Mercedes werd de zondagsrust nog in ere gehouden, wat betekende dat er geen bus was om ons richting het park te vervoeren. Ook particulier vervoer met een jeep bleek geen optie, dit zou neerkomen op 120 euro pp, alleen voor het vervoer.

Ook het wegkomen uit Mercedes ging nog niet zo gemakkelijk als van te voren gedacht. Er bleken geen directe bussen richting de Iguazu watervallen te gaan, en dus moesten we een nachtelijke overstap maken. Op zich niet zo´n probleem, ware het niet dat onze gewilde overstap vol bleek te zitten. Hierdoor hebben we van half 12 tot kwart voor 4 ´s nachts moeten wachten, voordat we onze reis konden vervolgen. Door de luxe stoelen in de bus werd het leed echter verzacht, we hebben de resterende 13 uur in de bus aardig kunnen slapen.

De Iguazu watervallen stonden bij vertrek al hoog op ons verlanglijstje en dit bleek volledig terecht. We hadden drie volle dagen uitgetrokken voor het bezoeken van dit natuurschooon en hebben ook drie dagen genoten. De eerste dag hebben we de Argentijnse kant van de watervallen bezocht (het oorspronkelijke plan om eerst de Braziliaanse kant te doen viel om logestieke redenen in het water). Het Argentijnse nationale park van de Iguazu watervallen bestaat uit meerdere ´trails´ die gelopen kunnen worden. Zo heb je de kans om de watervallen van dichtbij, veraf, van onderen en van boven te aanschouwen. De watervallen zijn echt prachtig! Door een speling der natuur is er over een breedte van 2 kilometer een enorm hoogteverschil gecreëerd in samenloop van de rivieren Iguazu & Parana. Dit uit zich in zo´n 285 grotere en kleinere watervallen die met zijn allen bij elkaar voor een enorm schouwspel zorgen. Met name de Garganta del Diablo (de duivelskeel) is erg imposant, het is een enorme waterval in de vorm van een U met een heel mooi verloop. Al met al liepen we vol verwondering door het park en maakten we de ene mooie foto na de andere, midden in junglegebied.

De tweede dag aan de Braziliaanse kant was dat niet veel anders. Deze kant ligt relatief iets verder van de watervallen af, maar biedt daardoor een completer panorama. Van deze afstand kregen we een heel duidelijk beeld van de uitgestrektheid van het geheel. Ook bood deze kant van de watervallen de mogelijkheid om een platform te bereiken wat min of meer in de Garganta del Diablo lag. Hier werden we weliswaar zeiknat door de spray van de watervallen, maar het bood wel een mooi uitzicht.

De laatste dag zijn we naar Guira Oga geweest, een dierenopvang in het plaatsje Puerto Iguazu waar ook ons hostel zich bevond. In dit centrum worden dieren opgevangen die ofwel gewond zijn geraakt of illegaal zijn verhandeld/gevangen hebben gezeten. De dieren worden verzorgd en na hun herstel weer uitgezet, of als dat laatste niet mogelijk is, worden ze ingezet in fokprogramma´s. Het bood ons de kans om zo veel dieren te zien die we in het wild niet waren tegenkomen en daarbij dit goede doel te ondersteunen. We hebben hier veel dieren kunnen zien en fotograferen, waaronder een alligator, veel exotische vogels (en prachtige adelaars), schildpadden, capybaras en meer. Omdat het opvangcentrum zich bovendien in de uitlopers van de jungle van het nationaal park bevond kon er ook nog echte wildlife gespot worden, wat voor ons inhield dat we een brulaap hebben gespot (en meerdere heeeel grote spinnen)! Na ons bezoek hebben we heerlijk gegeten bij een parilla (BBQ) restaurant. De rest van de dag hebben we genoten van de zon en ons voorbereid op de komende busrit. Dit was namelijk de bus naar Salta, de duurste en langste busrit die we tot dusverre gemaakt hebben. 1500km, 28 uur en 130 euro pp verder zijn we nu in het noordwesten van Argentinië.

De stad Salta heeft duidelijk de invloeden van de cultuur van de Andes. De souvenirs neigen al meer naar Bolivia met veel kleuren en een nadruk op llamas. Daarnaast zijn er verscheidene prachtige kerken in verschillende kleuren. We hebben de eerste dag ook gelijk een bezoek gebracht aan het Museum van Archeologie op Grote Hoogte. In dit museum wordt een zeer merkwaardige vondst tentoongesteld. In 1999 zijn er op een uitgestorven vulkaan op meer dan 6000m hoogte door archeologen drie Incamummies opgegraven. Het gaat om drie kinderen die geofferd zijn ten tijde van het Inca imperium (15e-16e eeuw) en die door de klimatologische omstandigheden op grote hoogte (extreme kou, weinig druk, weinig zuurstof) bijna perfect geconserveerd zijn. De Inca´s voerden deze kinderen, die vaak uit hogere lagen van de samenleving kwamen en uitgekozen werden op basis van fysieke perfectie, dronken en metselden hen dan slapend in de bergen in, waar zij volgens de Inca´s verdersliepen en herenigd werden met de goden. De drie kinderen die gevonden zijn, worden in tourbeurten tentoongesteld, in ons geval betekende dat dat la Niña del Rey (het bliksemmeisje) te zien was. Dit is helaas de mummie (lees: het lijk, zo goed geconserveerd is het) die het meest beschadigd is doordat zij na haar dood door de bliksem is getroffen. Desalniettemin is het erg indrukwekkend, het meisje van 6 jaar oud ziet er zeker niet uit alsof zij het land der levenden meer dan 500 jaar geleden verlaten heeft. Het museum bood verder veel informatie over het Inca rijk en de kunst van archeologie bedrijven op grote hoogte, erg interssant!

Vandaag zijn we op de Zwitserse toer gegaan. Wij hebben een skilift vanuit het centrum van Salta omhoog genomen de Cerro del San Bernardo (heuvel) op. Vanaf hier heb je een prachtig zicht op de vallei waar Salta in gelegen is. De stad is erg uitgestrekt en nestelt zich kunstig in tussen deze heuvelrug en de Andes. Ook was er gelegenheid om wat empanadas te eten (gevulde deegflapjes), die volgens de Argentijnen zelf hier de beste zijn van het hele land.

Morgen gaan we met een huurauto de Quebrada de Humuhuaca verkennen, een kleurrijk (alle kleuren van de regenboog dankzij mineralen) gebergte ten noorden van de stad. Vervolgens zullen we ´s nachts de bus pakken om de volgende ochtend bij de Boliviaanse grens te arriveren voor het volgende avontuur!

Tot dan!
Rick & Eline

P.S. Door de ingang van de Nederlandse zomertijd is het tijdsverschil toegenomen tot 5 uur, strak in Bolivia zelfs 6!